وُرود مَمنوع

دیروز ظهر داشتم با یکی از دوستام صحبت میکردم که گفت نتایج اومده و برو ببین چیشده... هی میخواستم برم؛ هی نمیشد... اصلا یه حس مسخره‌‌‌ای بود... رنگم شده بود مثل گچ... حالا هرکاری میکردم سایت شلوغ بود بالا نمیومد... اصلا قلبم تو دهنم بود‌... بابا ایناهم خواب بودن نمیخواستم بیدارشون کنم... گفتم اگه قبول شدم که با جیغ میرم بالای سرشون و میگم دکتر شدم... اگه هم نشدم که دیگه اصلا بیدارشون نمیکنم... از خونه میزنم بیرون... تو همین فکرا بودم که گوشیش زنگ خورد و عمم گفت داداش بدو ببین رژیا چیکار کرده... دلم داره مثل سیر و سرکه میجوشه... وای آقا بابای من همیشه نیم ساعت تو جاش فقط بیداره... یعنی شنید نتیجه اومده مثل جت از جاش پرید.‌.. دوید پیش من و هی میپرسید دیدی بابا؟ نتیجه رو دیدی؟؟... میگفتم نه نه بخدا هنوز ندیدم... میگفت خونسرد باش بابا... آروم باش بابا... دستاشو گذاشته بود رو قلبش و میگفت استرس چرا؟؟ منکه میدونم دکتر رژیام قبول شده... اون بدتر از من استرس گرفته بود... اصلا آدم بمیره و اینقدر اون لحظه استرس نکشه... خلاصه سایت باز شد و مردود... اصلا این کلمه مردود انگار یه خراشی شده تو ذهنم... اینقدر بهم اینور اونور گفته بودن که میشه رژیا میشه میشه، اینقدر تو ذهنم فرو کرده بودن که امسال قبول میشم، که به کلی یادم رفته بود من پزشکی رو با ریسک بالا انتخاب کردم... هیچی دیگه؛ از سایت بیرون نیومده در لپ تاپو بستم... دروغ بگم؟.. میخوام دروغ بگم که نمونه اینجا... اصلا گریه نکردم... اصلا دوساعت زل نزدم به دیوار و غصه بخورم... اصلا حسودیم نشد به اینایی که قبول شدن... اصلاهم ناراحت نشدم...