وُرود مَمنوع

شاید از خوشحال کننده ترین اتفاق اینروزام این باشه که بالاخره آرش و آنا تصمیم قطعی گرفتن باهم ازدواج کنن... یجاهایی خیلی بد باهام تا کردن، ولی خب خودمم کم مقصر نبودم... ولی من گذشتم، از هردوشونم گذشتم... چون تمام کودکی و بزرگسالی ما باهم گذشته... بخشیدم تا دل خودم سبک بشه... اصلا نمیتونستم ازشون ناراحت باشم، زبونم شاید میگفت نمیبخشمتون؛ ولی دلم همیشه دوستشون داشته و داره... دیشب که دیدمشون باورشون نمیشد این منم... نزدیک به یک ساله که آرشو ندیده بودم... بعد دانشگاهش رفته بود سربازی و منم که کنکور داشتم... دیشب آرش میگفت اگه قیافتو نمیدیدم شک میکردم که تو همون رژیایی... خیلی خیلی خیلی عوض شدی... نگاهت، لبخندت، طرز رفتارت؛ حتی حرف زدنت عوض شده... چشمات هنوزم شره، ولی خودت دیگه نیستی... راست میگفت... شاید ادای آدمای خوشحالو در بیارم، ولی گاهی وقتا نبودن محمد و اینکه یادم میاد روز آخر چجوری جدا شدیم، نابودم میکنه... بهش گفتم آرش آدم مجبوره با یچیزایی بسازه... مجبوره کنار بیاد... مجبوره با نبود یه آدمایی زندگی کنه... من مثل گورکنی شدم که هزاربار توی گور رفته و نمرده... میگفت یادته پارسال همین موقعا باهم قهر شدین؟ بعد تو فکر میکردی سرکاریه و میخواد برای تولدت سوپرایزت کنه؟؟... فقط تونستم تلخ لبخند بزنم... تلخ تر از همیشه.... آخه خدا روز تولد من همیشه یچیزی ازم گرفته بجای اینکه یچیزی بهم بده... اون سال مسخره مشکاتو... پارسال محمدو... خدا همیشه خواسته روز تولدم اینجوری سورپرایزم کنه... با گرفتن کسایی که واقعا دوستشون داشتم... و نمیتونم انکار کنم که الان دوستشون ندارم... چه مشکات؛ چه محمد... هنوزهم جزئی از روح و قلب منن... بعضی وقتا خودمو گول میزنم که ازشون متنفری رژیا... حتی گاهی اوقات مینویسم که ازشون بدم میاد... ولی خب تظاهری بیش نیست‌‌‌... این قلب لعنتی بدجور هوای اونیو داره که شکستش